οπυιητής

ὀπυιητής, -έω, ὁ (Α)

(ποιητ. τ.) σύζυγος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. έχει σχηματιστεί από το θ. οπυι- τού ενεστ. τού ρ. ὀπυίω πιθ. αντί ενός αμάρτυρου αρχ. *ὀπυστής].